Η διαπλοκή δικαίου και πολιτικής είναι δεδομένη, εμφανίζεται δε εντονότερη στο Συνταγματικό Δίκαιο, ως το κατ’ εξοχήν «πολιτικό δίκαιο», όπως άλλωστε το αποκαλούσαν παλαιότερα. Από αυτήν τη διαπλοκή πηγάζει άλλωστε η δύναμη αλλά και η αδυναμία της επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου…
Πέρα όμως από αυτά τα δεδομένα υπάρχει ένα παθολογικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτικό βίο της χώρας μας: αφ’ ενός η υπέρμετρη νομικοποίηση των πολιτικών θεμάτων και αφ’ ετέρου -αντίστροφα -η έντονη πολιτικοποίηση του νομικού επιστημονικού λόγου.
Νομίζω ότι πρόκειται, σε τελική ανάλυση , για δύο όψεις μιας εξουσιαστικής συμπεριφοράς των αντιπαρατιθέμενων πολιτικών παρατάξεων που επιδιώκουν, με αναγκαίο συνεργό την επιστήμη, την ιδεολογική -νομική επικάλυψη πολιτικών θέσεων και αποφάσεών τους, των οποίων η συμφωνία προς το Σύνταγμα και το εν γένει ισχύον δίκαιο είναι αμφίβολη ή οριακή.
Πρέπει όμως να λήξει κάποτε αυτή η κατάσταση που εμφανίζει τη νομική επιστήμη ως οιονεί θεραπαινίδα της πολιτικής.
Κατά πρώτο δε λόγο η επιστήμη του Συνταγματικού Δικαίου οφείλει να αποστασιοποιηθεί, όσο είναι αντικειμενικά και υποκειμενικά εφικτό, από την εμπλοκή αυτήν, η οποία βέβαια δεν ταυτίζεται με την επισημανθείσα εγγενή και πάγια διαπλοκή δικαίου και πολιτικής.
Και προς τούτο αποφασιστική μπορεί να αποβεί η συμβολή των συνταγματολόγων με την «αυτοσυγκράτησή» τους αλλά και με την ποιότητα του επιστημονικού τους λόγου.
(Αριστόβουλος Μάνεσης, Νομικό Βήμα (τόμος 40 , 1992 , σελ.6-7)